«Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz» (2 Tm 4, 2).
Słowo życia na październik 2007
Tak, trzeba mówić, i to do wszystkich, zawsze mówić!
Wiele razy Słowo Życia zachęca nas, abyśmy nim żyli, abyśmy byli miłością. Ale to Słowo trzeba także przekazywać innym, głosić je, komunikować, aż pociągnie ich życie, które jest darem z siebie, braterstwem.
Ostatnie słowa Jezusa brzmiały: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię..."1.
Ta właśnie pasja głoszenia Słowa kazała św. Pawłowi podróżować po ówczesnym świecie i zwracać się do osób innej kultury i wiary: "Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!"2
Św. Paweł, stając się echem słów Jezusa i umocniony własnym doświadczeniem, także swojemu wiernemu uczniowi Tymoteuszowi i każdemu z nas poleca:
«Głoś naukę...»
Aby to mówienie było skuteczne, trzeba najpierw - na ile to możliwe - zbudować relację z osobami, do których się zwracamy.
Nawet wtedy gdy nie można mówić słowami, można to zawsze robić sercem. Czasami możemy się wyrazić jedynie pełnym szacunku milczeniem, uśmiechem lub zainteresowaniem sprawami drugiej osoby, jej światem, jej problemami, zwracaniem się do niej po imieniu, by zobaczyła, jak jest dla nas ważna. Gdyż tak jest naprawdę - ten drugi nigdy nie jest dla nas obojętny.
Takie słowa, o ile są właściwe, nie czyniąc hałasu muszą otworzyć drogę do serca i często ten drugi człowiek zaczyna się mną interesować i stawiać pytania. Wtedy przychodzi moment głoszenia. Nie należy czekać, trzeba mówić jasno, nawet kilka słów, ale mówić i przekazać innym sens naszego chrześcijańskiego życia.
«Głoś naukę...»
Jak żyć tym Słowem Życia i jak - nawet samą naszą obecnością - mówić o Ewangelii? Jak podarować ją wszystkim?
Kochając każdego, bez różnicy.
Jeśli będziemy autentycznymi chrześcijanami, żyjąc tym, czego uczy nas Ewangelia, nasze słowa nie będą puste.
Głoszenie to stanie się jeszcze bardziej przekonujące, jeśli potrafimy świadczyć o istocie Ewangelii - o jedności między nami, świadomi, iż "po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali"3.
Taki jest ubiór wszystkich chrześcijan, mężczyzn i kobiet, małżonków i nieżonatych, dorosłych i dzieci, chorych i zdrowych. Ubiór ten powinni nosić, aby zawsze i wszędzie świadczyć swym życiem o Tym, w którego wierzą i którego chcą kochać.
(1) Por. Mk 16, 15; Mt 28, 19-20.
(2) 1 Kor 9, 16.
(3) J 13, 33.