«Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity» J (12, 24).
Słowo życia na kwiecień 2006
Te słowa Jezusa, wymowne bardziej niż jakikolwiek traktat, odsłaniają tajemnicę życia.
Nie ma radości Jezusowej bez umiłowania cierpienia. Nie ma zmartwychwstania bez śmierci.
Jezus mówi tutaj o sobie, wyjaśnia znaczenie swojego życia.
Za kilka dni nastąpi Jego śmierć. Będzie bolesna, upokarzająca. Dlaczego ma umrzeć właśnie On, który proklamował siebie jako Życie? Dlaczego ma cierpieć On, który jest niewinny? Dlaczego ma być spotwarzany, policzkowany, wydrwiony, przybity do krzyża - co jest końcem najbardziej hańbiącym? A przede wszystkim, dlaczego On, który żył w nieustannym zjednoczeniu z Bogiem, poczuje się opuszczony przez swego Ojca? Śmierć również w Nim wywołuje lęk; ale ta śmierć będzie miała sens: zmartwychwstanie.
Przyszedł, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno1, by przełamać każdą barierę, która dzieli ludy i osoby, by zbratać ludzi podzielonych między sobą, by przynieść pokój i budować jedność. Jest jednak cena, którą trzeba zapłacić: by przyciągnąć wszystkich do siebie, trzeba być wywyższonym nad ziemię - na krzyżu2. I oto najpiękniejsza w całej Ewangelii przypowieść:
«Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity»
Właśnie On jest tym ziarnem pszenicznym.
W tym czasie paschalnym, On, z wysokości krzyża, który jest Jego męczeństwem i chwałą, ukazuje się nam w znaku najwyższej miłości. Tam dał wszystko: przebaczenie oprawcom, Raj łotrowi, a nam Matkę, swoje Ciało i Krew, swoje życie aż po krzyk: "Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?".
W 1944 roku pisałam: "Czy wiesz, że wszystko nam podarował? Cóż więcej mógł dać nam Bóg, który z miłości zdaje się zapominać, że jest Bogiem?".
Dał nam możliwość stania się dziećmi Bożymi: zrodził nowy lud, nowe stworzenie.
W dniu Zesłania Ducha Świętego ziarno pszeniczne, które wpadło w ziemię i obumarło, rozkwitło już życiodajnym kłosem: trzy tysiące osób, z różnych ludów i narodów, staje się "jednym sercem i jedną duszą", później pięć tysięcy, później ...
1 Por. J 11, 52.
2 Por. J 12, 32.