Ty mu zaufałeś, a On Cię prowadzi. Widzisz Go wszędzie i tak już zawsze będzie…

Ty mu zaufałeś, a On Cię prowadzi. Widzisz Go wszędzie i tak już zawsze będzie…

16 kwietnia 2010 roku, około 7.00 rano…
....Przed Urzędem Miasta i Gminy w Supraślu zbiera się grupa ludzi. Za chwilę wyjadą do Warszawy na uroczystości pogrzebowe ostatniego Prezydenta II RP Ryszarda Kaczorowskiego. Widzę sporą grupę harcerzy i mieszkańców Supraśla. Rozpoznaję znajome twarze min. Pana Burmistrza i Księdza Andrzeja Chutkowskiego, który zaprosił mnie na tę „wycieczkę”. Spostrzegam jeszcze jedną znajomą mi twarz i nie wierzę własnym oczom – Ksiądz Jan Filewicz! Podbiegam do niego, żeby się z nim przywitać. „Szczęść Boże Księże Janie” – krzyczę. Całuję go w oba policzki wyrażając w ten sposób swoje zadowolenie. Ksiądz Jan przytula mnie do swojej piersi, nie wiedząc, kim jestem. A ja, tłumaczę mu, że znam jego wiersze, że uczestniczyłam w sprawowanych przez niego eucharystiach, że byłam na promocji tomiku jego poezji „Ufność moja na pajęczej nici słowa”, obejrzałam jego fotografie…i zawsze chciałam go poznać bliżej…
Wystarczy wypowiedzieć życzenie, a ono się spełni, jeżeli nie dzisiaj to jutro…
Wczoraj spotkałam Go znowu. Zaprosił mnie na plebanię, do swojego mieszkania.
Zanim usiedliśmy przy kawie, rozejrzałam się po pokoju. Wnętrze typowe dla kogoś, kto pisze wiersze, podróżuje i fotografuje. Kanapa, stół, dwa fotele i całe mnóstwo książek poukładanych na półkach otwartych i przeszklonych, mnóstwo kartek, trochę gazet, dokumentów, królestwo osoby, której do życia zbytki nie są potrzebne. Ze szczegółów zapamiętałam oszkloną podłużną panoramę miasta, zawieszoną nad kanapą, przedstawiającą Jerycho. Za wielkim oknem stare sosny i smukłe brzozy. Cisza, spokój, wymarzone miejsce do pracy.
Dzisiaj, obdarzona przez Księdza Jana nowymi wierszami, czytam je z uwagą.
„Dziecięce marzenia
Poukładane tak
Aby nikt nie wiedział
O nich

Łapią małe chmurki
Między nimi
Budują mostek

Opodal mam kryształowy
Domek dla przyjaciela

Przy domku mienią się
Kolorami kwiaty
Między nimi
Latają ptaki
I barwne motyle (…)”

Marzenia, słowo, które Ks. Jan tak bardzo lubi, marzenia, które się spełniają, tak jak chociażby ostatnia pielgrzymka do Ziemi Świętej, w lutym tego roku.
„Co jeszcze chciałby Ksiądz zobaczyć, gdzie pojechać, skąd czerpać natchnienie?” – Zapytałam.
„W Ziemi Świętej byłem pięć razy i jeszcze chciałbym tam pojechać” – odpowiedział.
Marzenia, marzenia, marzenia...
”Przyszłość jest prezentem, jaki robi nam przeszłość” (Andre Malraux).

„Wytęskniona
Miłość w Betlejem
Się rodzi

Miłość
Oczarowuje mnie

A więc rzucam się
W jej ramiona”

Ziemia Święta, ziemia biblijna, ziemia wiary. Stąd dobra nowina rozprzestrzeniła się na świat. „(…)mnogie ludy pójdą i rzekną: Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem” (Iz 2:3-4).
Ksiądz Jan kroczy tymi ścieżkami, dzieląc się swoimi wrażeniami w swoich nowych wierszach. Wszystko Go tutaj fascynuje, jego umysł szybuje w przestworzach, ciągle odkrywa coś nowego i prosi:
„Duchu Święty
Wspomóż mnie
Daj natchnienie
W pisaniu (…)
Wędrujemy razem z nim. Razem z nim wstępujemy do Bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem, zwiedzamy Grotę Mleczną, Kościół Św. Jana Chrzciciela, podziwiamy dawną świetność Cezarei Nadmorskiej, jesteśmy razem z nim na Górze Karmel, Górze Ośmiu Błogosławieństw, Górze Tabor, w Nazarecie, płyniemy łodzią po Jeziorze Galilejskim, zatrzymujemy się nad wodami Jordanu, jeszcze sykomora Zacheusza, potem Morze Martwe…
Wreszcie Ksiądz Jan prowadzi nas Drogą Krzyżową, ciasnymi uliczkami Jerozolimy aż do Bazyliki Grobu Pańskiego…

„Wśród szeptu
Bazyliki Grobu Pańskiego
Jestem ja

Zmurszałe mury
Przypominają mi
Bukiet zrobiony z jarzębiny
I zwiędłych róż

Są liczne gwiazdy

I odkrywanie siebie

To nic, że wszystko
Zostało pokryte kurzem
Zapomnienia

Ale serce ciągle
Bije

Ale Chrystus zmartwychwstał
Prawdziwie

Grób jest pusty”

Wiersze traktujące o Ziemi Świętej nie są jedynymi, które Ks. Jan mi ofiarował.
Jest wśród nich tomik zatytułowany „Kronikarz jak cień idzie”, w którym autor relacjonuje swoje spotkania z przyrodą, gdzie bohaterami są kwiaty i ptaki, słońce i księżyc, noc i dzień, tęcza i deszcz, anioł i król, człowiek i Bóg…
Ksiądz Jan pisze:
„(…) Wzdycham nad marnym moim sumieniem
Kiedy pada majowy deszcz
Oczyszczając wszystko
Nikt nie rozumie moich
Niespokojnych myśli
Tylko cisza poskleja moje serce (…)”

„(…) Chodząc po domowych pokojach
Zmierzam do „raju pełnego marzeń” (…)”

Wśród otrzymanych wierszy jest też tomik zatytułowany „Panie”. Można powiedzieć, że Ksiądz Jan dziękuje Bogu:
„(…) To Ty wysłuchałeś
Mego wołania
I pozwoliłeś mi
Wyśpiewać pieśń
Miłości do Ciebie (…)”

Wracam do 16 kwietnia. Warszawa. Ksiądz Jan, cichy obserwator zjawisk zostawia swoje ślady na ulicach miasta. Belweder, Łazienki, Krakowskie Przedmieście, Pałac Prezydencki,
Kościół Świętego Krzyża, odpoczynek na Starówce, tam szarlotka i kawa, potem wieczorna msza św. żałobna koncelebrowana za spokój duszy śp. Prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego, sprawowana pod przewodnictwem Ks. Arcybiskupa Metropolity Białostockiego Edwarda Ozorowskiego.
Do Supraśla wróciliśmy około 24.00. To był piękny dzień, pełen dobrych przeżyć, spotkań, rozmów, modlitwy. Ten wyjątkowy klimat tworzyła grupa osób, a o każdej z nich można byłoby coś napisać.
W jednym ze swoich wcześniejszych tomików Ks. Jan pisał:
„Wszyscy jesteśmy pasażerami
Tego samego statku

Złączeni miłością stworzenia
Nie pozwólmy mu zatonąć

Nasze życie na ziemi ma sens”

Z podziękowaniami za wspólnie spędzony czas
Ewa Klimaszewska.

 [1] 

Powrót